ΑΝΔΡΙΚΗ ΟΣΤΕΟΠΟΡΩΣΗ

Η ανδρική οστεοπόρωση έχει παραμεληθεί σαν νόσημα, είναι ξεκάθαρα υποεκτιμημένη, υποδιαγνωσμένη, υποθεραπευόμενη.Η διάγνωση γίνεται αργά στην πορεία της νόσου ή μετά από ένα κάταγμα οστού.

Η ανδρική οστεοπόρωση έχει παραμεληθεί σαν νόσημα, είναι ξεκάθαρα υποεκτιμημένη, υποδιαγνωσμένη, υποθεραπευόμενη.

Η διάγνωση γίνεται αργά στην πορεία της νόσου ή μετά από ένα κάταγμα οστού.

Τα προγράμματα screening του πληθυσμού δεν συμφωνούσαν ποτέ αν οι άνδρες θα έπρεπε να περιληφθούν και κλινικές μελέτες με άνδρες με οστεοπόρωση γίνονται πολύ λίγες σε σχέση με τις γυναίκες.

Έτσι τα περισσότερα δεδομένα για την ανδρική οστεοπόρωση ιδιαίτερα για την θεραπεία προέρχονται από τις γυναίκες.

Οστεοπόρωση είναι μια συστηματική σκελετική νόσος που χαρακτηρίζεται από χαμηλή οστική μάζα και διαταραχή στην μικροαρχιτεκτονική του οστού που οδηγούν σε ευαισθησία των οστών και σε κατάγματα.

Στους άνδρες, όπως και στις γυναίκες, η συχνότητα των καταγμάτων αυξάνουν ιδιαίτερα με την ηλικία, η αύξηση στους άνδρες εμφανίζεται 10 χρόνια αργότερα. Δυο παράγοντες είναι σημαντικοί στην ανάπτυξη της οστεοπόρωσης:

Η κορυφαία οστική πυκνότητα

Ο οστικός μεταβολισμός με την πάροδο της ηλικίας

Η κορυφαία οστική πυκνότητα τελειώνει στο τέλος της 3ης δεκαετίας της ζωής και επηρεάζεται από ορμονικούς παράγοντες (αυξητική ορμόνη) και τα φυλετικά στεροειδή (τεστοστερόνη και οιστραδιόλη), άσκηση, σωματικό βάρος, λήψη ασβεστίου, βιταμίνης D, λήψη πρωτεϊνών και γενετική προδιάθεση.

Αρνητικά δρουν παράγοντες όπως κάπνισμα, αλκοόλ, κάποιες παιδικές ασθένειες και φάρμακα όπως κορτικοστεροειδή και αντιεπιληπτικά.

Η ανδρική οστεοπόρωση ταξινομείται σε

πρωτοπαθή οστεοπόρωση με την πάροδο της ηλικίας (>60 ετών) και κάποιες

ιδιοπαθείς μορφές σε νεαρούς και μεσήλικες άνδρες.

Πολύ συχνή είναι η δευτεροπαθής οστεοπόρωση γι’ αυτό πρέπει να διερευνηθεί σε βάθος η ύπαρξη αιτιών (υπογοναδισμός, υποβιταμίνωση D, υπερπαραθυρεοειδισμός).

Η διάγνωση γίνεται με την εξέταση της οστικής πυκνότητας (DXA) που γίνεται στην σπονδυλική στήλη ή στα ισχία. Χρησιμοποιούμε το

Τ-score (σύγκριση με νεαρά άτομα) ή το Ζ-score (με την ίδια ηλικία). Χρησιμοποιείται επίσης και ο δείκτης FRAX (δείκτης που δείχνει τον κίνδυνο κατάγματος στα επόμενα 10 έτη στο ισχίο και σε άλλες θέσεις).

Η θεραπεία εχει σαν στοχο τη μείωση του κινδύνου του κατάγματος.

Στην κλινική μας πρακτική πρέπει να πείσουμε τον άνδρα να υποβληθεί σε μέτρηση DXA και να τον πείσουμε επίσης να παραμείνει στην θεραπεία της. Έτσι στην επιτυχή θεραπεία προσμετράτε η μείωση των καταγμάτων, η βελτίωση ή παραμονή της οστικής πυκνότητας και η παραμονή στην θεραπεία.

Συστήνεται η καθημερινή λήψη ασβεστίου 1000mg σε άνδρες <70 ετών και 1200mg σε άνδρες>70 ετών, εφόσον η διαιτητική πρόσληψη είναι ανεπαρκής. Η χορήγηση βιταμίνης D είναι απαραίτητη διότι η υποβιταμίνωση D είναι πολύ συχνή (μείωση της έκθεσης στον ήλιο) και αρχίζουμε από 800IU ημερησίως.

Φάρμακα όπως τα διφωσφονικά, το denosumab και η τεριπαρατίδη χρησιμοποιούνται όταν Τ-score< 2,5 ή T-score -1 με < -2,5 αλλα με FRAX> 20% με ήδη κατάγματα ή 3% στο ισχίο.